Jesteśmy niezależnym, apolitycznym i samorządnym stowarzyszeniem polskich sędziów.
Naszą główną misją jest obrona wolności i praw obywatelskich, fundamentu demokratycznej Polski, należącej do Unii Europejskiej.
Działamy od ponad 25 lat, w tym w międzynarodowych organizacjach sędziowskich Skupiamy ponad 3 500 sędziów, najwięcej w Polsce.

Deklaracja Paryska MEDEL

Przedstawiciele organizacji członkowskich MEDEL (Stowarzyszenia Sędziów Europejskich dla Demokracji i Wolności zwanego dalej „Stowarzyszeniem”), zebrani na obradach w dniu 21 października 2016 roku w Paryżu, uchwalają co następuje:

 Odnosząc się do:

 - Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka,

 - Konwencji z dnia 28 lipca 1951 roku dotyczącej statusu uchodźcy, podpisanej i ratyfikowanej przez wszystkie państwa europejskie,

 - Europejskiej Konwencji Ochrony Podstawowych Wolności i Praw Człowieka,

 - Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

 - Orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wyznaczającego zakres obowiązków, które państwa ponoszą w stosunku do uchodźców i azylantów, a w szczególności wobec dzieci.

Zważywszy na:

uchwalone przez Stowarzyszenie akty prawne, które są zgodne z ogólnie obowiązującymi normami prawa oraz nauką prawa, a w szczególności:

 - Art. 2 Statutu Stowarzyszenia, zgodnie z którymi celem członków Stowarzyszenia jest: „obrona praw mniejszości, przedstawicieli innych kultur, a przede wszystkim uchodźców i bezpaństwowców”,
- Apel Stowarzyszenia z dnia 7 października 2013 roku do władz Unii Europejskiej oraz Państw Członkowskich o utworzenie sprawiedliwego prawa migracyjnego mającego na uwadze nie tylko względy bezpieczeństwa narodowego, ale przede wszystkim szacunek dla człowieka i troskę o jego dobro,

- Deklarację uchwaloną przez Stowarzyszenie w Atenach dnia 23 maja 2015 roku, która stanowi, że europejska polityka powinna zmierzać w kierunku utworzenia systemu społecznego opartego na równości i sprawiedliwości społecznej dla wszystkich osób zamieszkujących i pracujących na terenie Unii Europejskiej, w tym imigrantów, którzy poszukują szans na lepsze życie i spokojną przyszłość.

Wskazujemy, że:

Od ponad 20 lat Europa prowadzi politykę nieprzyjazną do imigrantów stopniowo ograniczając napływ ludności oraz militaryzując ochronę zewnętrznych granic. Coraz częściej ucieka się również do odsyłania imigrantów do państw, których władze nie zważają na prawa człowieka, więżą osoby bez dokumentów tożsamości oraz kierują oczekujących azylu uchodźców do przeludnionych obozów ograniczając ich prawo do swobodnego poruszania się i wyboru miejsca zamieszkania wymienione w art. 13 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Ostatnio polityka imigracyjna Państw Europejskich uległa zaostrzeniu wskutek masowej migracji ludności określanej jako „kryzys imigracyjny”, który był do przewidzenia pomimo, że liczba migrantów, którzy przybyli do Europy wynosi jedynie 0,2% populacji europejskiej i niewiele więcej niż 10% ogółu wysiedlonych w 2015 roku, przy czym 80% z uchodźców kwalifikuje się do otrzymania prawa azylu w Europie.

Tysiące mężczyzn, kobiet i dzieci zginęło na Progu Europy - Morzu Śródziemnym, a coraz więcej osób ryzykuje życie próbując przedostać się na Stary Kontynent. Obecna polityka „odrzucenia” prowadzona w stosunku do osób wypędzonych przez biedę i wojnę doprowadziła Europę do podpisania 18 marca 2016 roku haniebnego porozumienia z państwem, którego władze otwarcie naruszają osobiste i zbiorowe wolności oraz podstawowe prawa człowieka. Europa zapłaciła temu państwu miliardy euro, by zajęło się ono uchodźcami i w ten sposób przypieczętowała ich los oraz porzuciła swoje wzniosłe międzynarodowe dążenia. Wdrożone w życie „postanowienia dublińskie” stanowią, że obowiązek przyjęcia azylanta ciąży na pierwszym kraju Unii, do którego wkroczył. Zostały one przyjęte, by usprawiedliwić przymusową identyfikację i segregację oraz zatrzymać migrantów u granic Europy. Ostatecznie, żeby zapewnić wydajność porozumień, stworzono tzw. „hot spoty” porównywalne do wielkich stref buforowych, gdzie tysiące ludzi będących w potrzebie czeka w trudnych warunkach w „więzieniu pod otwartym niebem”. Wewnątrz samej Unii Państwa Członkowskie podzielają tę egoistyczną i nieprzyjazną politykę imigracyjną. Wykorzystują administrację państwową i policję, by tworzyć nowe przeszkody dla imigrantów i ograniczać ich swobodę poruszania, co prowadzi do powstawania takich miejsc jak Dżungla w Calais i obozy w Paryżu. Uchodźcy są tam zdani sami na siebie, bez żadnej ochrony czy wsparcia. Takie praktyki prowadzą do naruszeń podstawowych praw i wolności człowieka, a w szczególności prawa do azylu na masową skalę.

Jesteśmy w pełni świadomi:

- konkretnych zadań i obowiązków sędziów, którzy powinni zapewniać wykonanie i poszanowanie podstawowych wolności i praw człowieka,

- braku dostępnej pomocy dla osób, których prawa i wolności są naruszane a nawet odbierane czy to przez państwową, czy też przez europejską legislatywę. W przypadku zaś, gdy ta pomoc zostaje udzielona, jest zbyt często nieefektywna.

Ze względu na powyższe, apelujemy do Unii Europejskiej i Państw Członkowskich:

- o zakończenie ciężkich naruszeń praw imigrantów, którzy są izolowani od reszty społeczeństwa w obozach uchodźczych wbrew ich dążeniom,

- o odstąpienie od wykonania umowy, do podpisania której doszło między Unią Europejską a Turcją 18 marca 2016 roku,

- o umożliwienie imigrantom domagania się rozpoznania wniosku o azyl w państwie ich wyboru,

- o podjęcie działań w celu umożliwienia imigrantom dostępu do systemu sądownictwa i dochodzenia na drodze sądowej swoich praw i wolności.

/opracował: Bogdan Jędrys/

Komunikaty

Media